Μια αριστουργηματική, θελκτική, πιασάρικη ρυθμική «Παναγία των Παρισίων” στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Μάνου Χατζηγεωργίου σε συμπαραγωγή από τον «Σύλλογο Φίλων Μουσικής Πειραιά» και το «Ωδείο Τερψιθέας».
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Μια παράσταση τόσο καλοκουρδισμένη που θα τη ζήλευαν πολύ επαγγελματίες. Ούτως ή άλλως το μιούζικαλ είναι ένα καθαυτό αγγλοσαξωνικό θεατρικό είδος που δεν ανθεί ιδιαιτέρως στη Μεσόγειο. Ειδικά όταν είναι πολυπρόσωπο και θεαματικό με απαιτητικές αλλαγές σκηνικών, ομαδικές χορογραφίες και τεράστιες φωνητικές, υποκριτικές, κινησιολογικές κι εκφραστικές ικανότητες απ’ όλους τους συντελεστές (επί σκηνής, αλλά κυρίως πίσω από τη σκηνή). Τώρα, όταν έχεις και ζωντανή ορχήστρα και βλέπεις (μόνο) τα χέρια του (ή της) μαέστρου, σαν χέρια ταχυδακτυλουργού ή κουκλοπαίχτη, ε, τότε το πράγμα αποκτά ακόμα ένα, πολλαπλό ενδιαφέρον. Όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Αν εξαιρέσεις την αμήχανη κίνηση των νεαρών ηθοποιών του «χορού», που όσο κι αν διδάχτηκαν από επαγγελματίες του είδους ήταν πάντα μαζεμένα και μαγκωμένα, όλα τα άλλα όχι μόνον δεν ήταν «ερασιτεχνικά», αλλά τόσο ευθύβολα κι εύστοχα που θα επιθυμούσα αυτή η παράσταση να κρατούσε άλλες τρεις ώρες (με το διάλειμμα).
Χορηγοί και τοπικοί παράγοντες παρέλασαν επί σκηνής, βραβεύτηκαν, τιμήθηκαν κι ανέβασαν ψηλότερα τον πήχυ. Ευτυχώς… Πάντα τέτοια. Ο Μάνος Χατζηγεωργίου είναι δάσκαλος ήθους, καθηγητής ηθοποιός, εξαίρετος θεατράνθρωπος κι ο ίδιος, απ’ όλα τα μετερίζια που εκλήθη να υπηρετήσει την διονυσιακή τέχνη. Τώρα μας δείχνει τον πραγματικό εαυτό του: σκηνοθέτης μιούζικαλ. Δεν θα το περίμενα ποτέ. Του εύχομαι να σκηνοθετήσει και όπερα και αρχαίο δράμα στην Επίδαυρο. Το αξίζει πολύ περισσότερο από άλλους και το δικαιούται μετά από τέσσερις δεκαετίες αθόρυβης υπηρεσίας στην υπόθεση του θεάτρου. Αν μη τι άλλο, δεν θα πλήττουμε στα άβολα σκαλιά της Επιδαύρου και του Ηρωδείου με κάθε πρωτοεμφανιζόμενο και άπειρο που βρήκε πρόσβαση στις …δημόσιες σχέσεις. Το σάλιο ανήκει στους σαλίγκαρους και μερικοί θεατράνθρωποι κολλάνε γραμματόσημο στα σύννεφα!!! Τόσον άμετρη είναι η σιελόρροιά τους. Ας δώσουν τόπο και τη θέση τους, ενδεχομένως και σε άλλους περισσότερουν ικανούς που βασίζονται σε πιο …στερεά θεμέλια. Επιτέλους, δουλειά της κριτικής, όταν δεν είναι εξωνημένη και δεν υπηρετεί πάσης φύσεως σκοπιμότητες, όταν είναι τίμια και δεν φοβάται να τα πει έξω από τα δόντια είναι και να καυτηριάζει τα κακώς κείμενα και να προβάλλει παραδείγματα προς μίμησιν, ομαδικές δουλειές που φέρουν το στίγμα της μεγαλοσύνης και το φιλότιμο το ελληνικό όταν επιτέλους αποφασίζουμε να συνεργαστούμε και να μην κλέψουμε την παράσταση από τους άλλους.
Από τις σημαντικότερες θεατρικές και μουσικές δουλειές αυτού του καλοκαιριού. Ελπίζω να έχει συνέχεια και σε άλλους χώρους. Μόνο μία παρατήρηση: στο κείμενο χρειάζεται ειδικός δραματουργός και δεν χρειάζεται να κάνει και αυτή τη δουλειά ο σκηνοθέτης.
Κωνσταντίνος Μπούρας